ΜΕ ΧΙΟΝΙ, ΟΤΑΝ ΠΙΑΝΑΜΕ ΣΠΡΙΤΟΥΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥ ΚΑΝΑΤ'

Τέτοιες ώρες που το χιόνι σκεπάζει το Παλιούρι, θυμάμαι τί ωραία που ήταν τα παιδικά μας χρόνια. Μπορεί τα μπουτίνια μας(πλαστικές μπότες) να ήταν τρύπια, αλλά μέσα απ' το δωμάτιο στήναμε... παγίδες και πιάναμε σπριτούδια (μικρά σπουργίτια) με το κανάτ'. Για τους νεότερους που δεν το ξέρουν, βάζαμε πάνω στο χιόνι την μια ξύλινη τάβλα που είχε το ξυλάμαξο στα πλάγια, την στηρίζαμε με μια δικανίκα (βέργα) που ήταν δεμένη με σύρμα ή σχοινί και κάτω ρίχναμε σπόρους σιτάρι με άχυρο. Κατέβαιναν τα σπριτούδια να φάνε, τραβούσαμε το σύρμα και πιάνονταν από κάτω. Τα μαδούσαμε και τα ψήναμε στην σόμπα. Τύφλα να 'χουν οι φασιανοί και τα ορτύκια ή η πάπια των ακριβότερων εστιατορίων.
Θανάση Γκακούδη, που ναι εκείνα τα χρόνια, φτωχά αλλά ωραία χρόνια.
Υ.Γ. Ξέχασα να θυμίσω, ότι πιάναμε και με άλλο τρόπο σπριτούδια. Βάζαμε... καπανούδια (φάκες), όμοιες με αυτές που πιάνουν ακόμα και τώρα τα ποντίκια. Με λίγο ψωμί για να τσιμπήσουν τα σπουργίτια, τις σκεπάζαμε με χιόνι να μην φαίνονται και μόλις πήγαιναν να φάνε το ψωμί πιάνονταν στου καπανούδ'.